Weer een gewone werkdag

Een vrouw begeleide Emily tot aan de deur van een van de vele huizen die opeen gepakt waren.
"Goed dat het flink koud is, want nu is het niet erg om het slachterij in de tas mee te nemen, het kan niet bederven."
"Wel oppassen dat de dieren niet met de rest aan de haal gaan, want die ruiken het. " zei ze.
Thuis was moeder verguld van wat ze had meegekregen van de slacht, altijd handig als de kinderen zo goed meehielpen op de markt.

Nadat Emily het slachtafval thuis had afgeleverd voor moeder, en alle bestellingen had afgerond ging ze terug naar de markt om te kijken of er nog werk was.
Toen ze de hoek omkwam zag ze dat men op de deel voorbereidingen trof voor de slacht.
Met vereende krachten was men bezig het ongeveer 400 pond verdoofde varken op de slachtbank te leggen.
Meestal werd uit de sponning een deur gelicht, die op 2 schragen werd gelegd en zo dienst deed als slachtbank.
De slachter was juist bezig z'n mes te slijpen. Het was een grote sterke kerel met armen als kabeltouwen die nu nog meer indruk leek te maken.

"Eh... Hallo? moet dat varken ook nog ergens heen?" Vroeg Emily met tegenzin en keek naar buiten.
Leuk nog meer slepen in deze kou... Dacht ze waarna ze op de markt iets vreemds hoorde.
Zelfs de slachter zelf keek op en liet zijn werk liggen om te kijken wat er aan de hand was.
Het klonk alsof er paniek was uitgebroken op de martk, gelukkig waren ze in het slachthuis wat beter beschermd dan anderen bij hun stalletjes.
Emily aarzelde geen moment toen er hadre bonkende geluiden van buiten kwamen, en greep het slagersmes.
Deze hield ze in de aanslag toen het gebonk harder werd en de deur begon te kraken.......

Lyra liep over het marktplein ze was nog steeds niet blij dat Kani van alles over haar familie probeerde uit te zoeken die jongen was veel te nieuwsgierig.
Hmm ze zou een keer s'avonds terug gaan naar de archieven en dan alles over haar familie mee nemen en ergens opbergen waar niemand er bij kon.
Opeens werd het chaos op de markt, wat gebeurde er in hemelsnaam?
Ze snelde zich door de menigte en zag een grote man bij het slachthuis op de deur rammen.
Jemig wat was die vent groot, dacht ze bij zichzelf.

Kani liep wat verveeld over wat daken heen, nog steeds krijg hij soms rare blikken van mensen die hem over de daken zagen lopen, maar velen dachten dat hij een Nar of iets dergelijks was.
Kani stopte ineens toen hij geschreeuw en dergelijke hoorde, hij liep met rustige passen richting het lawaai toe en keek neer op de menigte, in de verte zag hij een viertal soldaten met speren een weg proberen te banen door de menigte, tevergeefs want ze werden terug geduwt door een groepje mannen, hij hoorde de soldaten dreigen dat ze de mannen zouden oppakken maar de mannen gaven hier geen gehoor aan, Kani grinnikte.
Kani keek weer naar de man die op de beur stond te beuken, hij vroeg zichzelf af of hij de man eerder had gezien maar dat had hij niet.
Kani stond op het uiteinde van het dak van een huis en hij ging gehurkt zitten, hij voelde het pees van zijn boog (Het draad/koord) strakker trekken op zijn borstkas, door de buiging van zijn knieen en rug zat zijn boog niet meer losjes over zijn schouder, maar strak tegen zijn lichaam.
Ineens zag Kani een meisje door de menigte lopen die verdacht veel op mevrouw Belacqua leek, hij keek haar met samengeknepen ogen aan voordat hij een envelop uit een zak aan zijn riem haalde, hij opende de brief en haalde een stuk papier eruit en las de tekst: ''Houdt Lyra Belacqua nauwlettend in de gaten en zorg ervoor dat haar niets overkomt.'' De brief was getekend door ''De Adelaar'', Kani's baas.
Kani vouwde het stuk papier weer op en stopte het terug in de envelop, gelijk daarna verdween de envelop in het tasje waar hij hem vandaan haalde.
Kani's ogen vielen ineens op een man met een donkerbruine mantel en kap om, hij baande een weg door de menigte heen en hield zijn rechterhand dicht bij zijn zwaard, Kani herkende hem direct, het was zijn collega.
Kani bleef hem rustig aankijken en zag hoe hij positie opnam achter Lyra, het was duidelijk dat Kani voor deze opdracht niet alleen was en dat er veel geld betaald was om haar te beschermen.
De man stond nog steeds hevig op de deur te bonken en uit menig straatjes kwamen nieuwschierige toeschouwers kijken, maar ook Soldaten, overal trachtte de soldaten door de menigte heen te komen maar alweer tevergeefs, de menigte liet ze er niet door, laat staan dat ze de soldaten uberhaupt een blik gunde.
Een havik nam plaats op Kani's schouder, uit het niets kwam deze vogel aanzetten en Kani schrok enigzins, maar hij wist gelijk wie het was.
''Goh, kom jij ook weer eens opdagen.'' Zei Kani geamuseerd.
De havik keek rond alsof hij Kani's omgeving in de gaten hield voor gevaar.
''Ja ja ik weet het schat.'' Zei hij, ''Je bent nog steeds mijn beschermengel.'' Zei hij lacherig.
De havik had de naam ''Ami'', Kani vond het een mooie naam.
Kani besloot om geruisloos af te wachten wat er zou gebeuren.

Het gebonk op de deur werd harder en de man begon te schreeuwen, maar door alle paniek buiten was niet te horen of het kwaadwillig of paniekerig was.
De deur begon te kraken en er kwamen grote scheuren in het hout, maar de deur hield het wel nog, en wilde maar niet open gaan.
"Help me nou even!" Riep Emily terwijl ze haar schouder tegen de deur aanzette.
De slager knikte gehaast en en zette de slachtbank, samen net het nog half geslachte varken tegen de deur aan, en duwde de dear dicht.

Ookal zag de slager eruit als een ruige vent, had hij een hart van goud en zou hij niemand iets aandoen, hij was zelfs een beetje een nerveus typje.
Emily zag dat hij maar wat graag wilde dat de man wegging en rolde met haar ogen.
Mannen.... Dacht ze en greep het slagersmes steviger beet, en als waarschuwing sloeg ze een keer met het mes in de deur.
Het gebonk hield op, maar niet voor lang, nu waren er meerdere mensen die de deur open grobeerden te breken, en ze hoorde stemmen die schreeuwden dan ze plaats moesten maken.
"Ik ben gewapend, en ik heb al eerder gemoord!" Riep ze naar de mensen aan de andere kant van de deur en hield het mes in de aanslag.
Natuurlijk was dit niet zo, het enige dat ze ooit had gedood was een varken, toen de slager ziek was, moest zij het karwei overnemen omdat de rest alleen maar met dood vlees werkte, en absoluut niet wilde doden.

Stukken hout versplinterden en het leek of de deur het niet meer zou houden. De slager liet de slachtbank los en ging snel al zijn koopwaar opbergen, voor het geval het dieven waren.
Maar Emily liep wat naar achter en pakte een tweede mes, waana ze naast de deur met haar rug tegen de muur aan ging staan.
Stilletjes telde ze af toen er ook grote stukken hout van de deur afbraken.
3... 2... 1... !!!

Kani schudde zijn hoofd, ''Achterlijke varkens.'' Dacht hij.
Kani sprong naar een lager dakje, en van daar klom hij gauw naar beneden, hij zag hoe het gebonk even stopte en dat er een mes door het hout werd gestoken, hij vroeg zichzelf af wie daar binnen waren maar hij baande zichzelf een weg door de menigte.
Kani raakte kort de schouder aan van zijn collega, die hem een knik met zijn hoofd gaf om aan te duiden dat hij het in de gaten hield.
Kani liep naar de deur toe en zag nu meer mensen op de deur bonken, hij trok beide zwaarden uit zijn schede en hield een zwaard tegen de nek van de grootste man en zei op een kille toon.
''Wat is hier aan de hand?''
De man keek verschrikt toen hij het koude staal van de punt van Kani's zwaard voelde, hele stukken waren al afgebroken van de deur en er was niet veel meer voor nodig of ze waren binnen, de man draaide zichzelf langzaam om, hij keek Kani in de ogen aan en herkende hem, zijn adem stokte terwijl hij Kani angstig, doch rustig, antwoord gaf:
''Die slager... heeft mij verrot vlees verkocht... mijn vrouw is dodelijk ziek..''
Zei de man tegen Kani.
''Dus dan ga je jezelf maar als een geit gedragen en die deur inbonken?!'' Zei Kani
De man haalde zijn schouders op terwijl Kani zijn andere zwaard gericht hield naar de mensen om hem heen.
''Idioot, als je nu gewoon naar de wacht was gegaan was dit zo opgelost.'' Zei hij
De man knikte, Kani trok zijn zwaard weg en stak beide weer in zijn schedes, hij gebaarde de man naar voren te leunen en Kani fluisterde in zijn oor: ''Als jij verdomme weer zo'n actie uit haalt Rutger, dan pak ik je dochter, is dat duidelijk?''
De man zijn ogen groeide groot en vlug knikte hij, de rest van de menigte was enigzins bedaard en stonden Kani aan te kijken alsof het makke schapen waren.
Kani fluisterde weer: ''Je hebt het handboek gelezen verdomme en dit soort acties worden niet getollereerd, je zult vanavond nog naar 'Hem' vertrekken en daar je excuses aanbieden.''
De man knikte en keek kort naar de deur die hij -bijna- doorbroken had, hij ging weer rechtop staan en zei tegen de rest van de mannen: ''Naar huis!''
Daarna vertrokken ze en de menigte begon langzaam op te lossen.
Kani draaide zijn blik naar de deur en zag het jonge meisje tegen de muur staan met twee getrokken messen, hij schudde zijn hoofd en fluisterde: ''Hij had haar tot moes geslagen...''
Kani keek weer kort rond en zag wat soldaten van een afstandje naar hem kijken, de havik die in vlucht rond hen heen had gezeten lande nu weer op Kani's schouder en Kani besloot weer te verdwijnen, hij wist dat zijn collega bij Lyra zou blijven, hij had nu andere dingen waar hij aan moest denken.
Kani verdween een donker straatje in.

(*kuch* daar kan ik veel mee.....)

Emily keek door een gat door de deur en hief haar mes op toen ze iemand naar binnen zag kijken.
Ze zag een aantal mannen weglopen en rende een van hen achterna naar het donkere steegje in, waar ze Kani inhaalde.
Ze gooide een van de messen die ze nog steeds vast had naar hem om zijn aandacht te trekken, en het mes vloog luttele milimeters van zijn gezicht af.
"En wie gaat er voor die deur betalen he?" Riep ze kwaad uit en stormde op hem af.
"Ik heb al bijna niks te eten en dan verwacht iedereen natuurlijk ook dat ik die deur ga betalen he? Nou dacht ik dus niet!" Riep ze tegen Kani.
Ze pakte haar mes die ergens in de steunbalk van een kraampje vast zat en zwaaide er vervaarlijk mee voor zijn gezicht.
"Dus jij en die vrienden van je gaan maar lekker die deur maken of jullie betalen ervoor, ik heb je wel zien fluisteren met die vriendjes van je." Zei ze en liep kwaad terug naar het slachthuis.

Even later kwam ze terug met de afgebroken stukken hout en een hamer in haar handen, en duwde deze ruw in de armen van de mannen, waarna ze met een kwaad gezicht naar het slachtuis wees.
"Maken nu!" Ze keek hem woest aan en wist niet dat hij haar een bloederig gevecht had bespaard.

(Waaat?! :O Wat deed ik fout? )

Kani hoorde vlugge voetstappen achter zich en hij voelde een mes langs zijn oor suizen, hij draaide zichzelf om en wilde naar zijn eigen wapens grijpen maar hij stopte toen hij in de ogen keek van het meisje, hij keek kort naar het mes wat ze rond aan het zwaaien was.
Kani fronste toen hij zijn blik weer op haar richtte en reageerde:
''Die deur betaald de eigenaar maar, en hoe je je honger oplost zoek je zelf maar uit.'' Zei Kani enigzins geirriteerd door het feit dat zij boos op hem werd, terwijl hij misschien haar leven had gered.
Kani wilde zijn mond weer open doen om te reageren op haar bevel dat hij de deur moest maken, maar ze liep al weg, kort daarna zag hij haar weer de hoek om komen met stukken hout en een hamer bij haar, hij haalde beide wenkbrauwen op en vroeg zichzelf af of zij hem letterlijk de deur liet maken.
''Dat dacht ik ook.'' Zei Kani.
''Ik heb die deur niet kapot gemaakt, als je die deur zo graag gemaakt wilt zien, doe je het lekker zelf.'' Vervolgde hij.
Kani kreeg de spullen in zijn armen geduwt en liet ze net zo makkelijk weer vallen.
Kani sloeg zijn armen over elkaar en wachtte af.

"Nou lekker ben je!" Riep Emily kwaad uit.
"Eerst samen met je vriendjes de deur slopen, en dan zomaar weggaan en mij met de brokken laten zitten he!" Zei ze.
Ze had de andere mannen niet goed gezien, en had ook niet gehoord wat ze hadden gezegd toen zij naast de deur stond, maar ze was er niet van gediend dat ze ineens vertrokken alsof er niets was gebeurd.
"En als jij de deur niet wilt maken dan betaal je er maar voor." Zei ze toen ze de hamer had opgeraapt, waarnmee ze alweer vervaarlijk naar Kani zwaaide.
"En anders die vriendjes van je, ik zag je wel met die bruten fluisteren hoor, ik ben niet helemaal van de ratten besnuffeld!" Zei ze kwaad en sloeg haar armen over elkaar.

(moet gaan )

''Luister schat ik heb niets gesloopt, vind je het niet verdomd raar dat ze vertrokken nadat ze -bijna- je deur hadden ingetrapt, denk je dat dat het enigste was waar ze voor kwamen?'' Zei Kani, hij keek haar aan met een frons en hield zijn armen over elkaar geslagen.
''En wat nou.. als ik niet betaal? Ga je dan nog meer met dat hamertje van je zwaaien?'' Zei Kani.
''En trouwens, vriendjes? Je weet niet eens wat ik tegen ze zei.'' Vervolgde hij.
''En ratten willen jou niet eens besnuffelen.'' Zei hij geirriteerd door het meisjes gedrag, het boeide hem niet dat hij haar belachelijk maakte met zijn opmerking.
Kani liet zijn armen weer zakken nadat hij die opmerking had gemaakt, kort had het hem niet geboeid maar hij vroeg zichzelf af hoe ze zou reageren, zijn rechterhand greep het heft vast van een werpdolk maar liet het in zijn schede zitten, zijn linker hand zette hij in zijn zij.

(Jammer )

"Nee tuurlijk willen die mij niet besnuffelen, want die weten dat ze dan onder het mes komen." Zei Emily geiriteerd.
"Op de pijnlijkse manier, en knoop dat maar in je oren." Zei ze, waarna ze met een doffe dreun de hamer in de muur achter Kani sloeg, waar een groot gat ontstond.
"En het boeit me niet waar ze voor kwamen, maar ze hebben wel die deur gesloopt waar IK voor moet betalen!" Riep ze.
Ze had even de neiging om hem gewoon mee te trekken naar het slachthuis en hem aan de slager over te leveren, maar ze bedacht zich, want hij was nogal slecht met discussies, en had haar nooit echt weten te helpen.
Ze trok de hamer uit de muur en wees naar het gat. "En dat dus, als je niet betaalt." Zei ze.
"En nee ik weet niet wat je tegen hen zei, maar jij was ook bij die bende die de boel zaten te slopen." Zei ze, onwetend dat Kani er pas later bij was gekomen om de mannen te bedaren.

(Sorry, ik ben n beetje inspiratieloos... )

(Ghehehe ik kan het er hendig mee doen Dus maakt niet uit ^^ )

Kani volgde haar klap tegen de muur met zijn ogen, hij was niet onder de indruk, hij wist dat als ze hem zou aanvallen zij hier niet ongedeerd uit zou komen.
''Ik knoop niets in me'n oren, ik stel voor dat jij normaal gaat doen kleine meid, voordat je je achterwerk behoorlijk brand.'' Zei Kani nu doodskil.
''Dus als ik niet betaal, ga je nog meer gaten slaan? Succes, niet mijn muur.''
Kani schoot ineens naar voren en wilde de hand vastpakken waarmee ze de hamer vasthad en haar ineens pijnlijk om te draaien, zou het lukken dan zou hij druk op haar arm zetten om haar pijn te doen.
''Luister is meisje, ik heb niets met die ingetrapte deur te maken en je mag van geluk spreken dat ik ze heb afgeblazen, anders had de wacht nu afgerukte lichaams delen kunnen gaan oprapen van jou uiteen getrokken lichaam, dus beschuldig mij niet dat ik bij die slopende bende zat.'' Zei Kani boos.

Emily had door dat Kani haar probeerde te grijpen en met een snelle beweging van haar arm draaide ze zich uit de klem.
Ze had nu Kani's hand vast en zette deze klem achter zijn rug, zodat hij deze niet meer kon gebruiken en drukte stevig door. (kuch kuch, dus niet zomaar ff loskomen okee? )
"Onderschat mij niet jongeman." Zei ze en duwde Kani tegen de muur aan.
"Zoals je ziet kan ik best voor mezelf zorgen, zelfs tegen die vriendjes van je, en het enige dat de wacht had hoeven zien waren een paar kleren, want die jongens waren dan allang op de slachttafel beland."
"En het volgende gat word niet in de muur, maar in jouw lichaam geslagen." Fluisterde ze hem toe, met haar gezicht zicht bij de zijne.

Kani grinnikte toen de rollen werden omgedraaid, hij vond het duidelijk leuk, met zijn vrije hand had hij zijn werpdolk uit zijn schede getrokken en tegen haar buik achter hem gezet.
''Onderschatten? Nooit lieverd, maar als je die arm niet loslaat zorg ik dat jij hier ook met een, ''gat'' wegloopt.'' Zei hij enigzins lacherig.
''En ik ben ervan overtuigd dat zo'n vijftig man je aan stukken gescheurd had, want ik weet niet of het je opviel, ze waren niet met drie of vier, nee de straat stond vol.''
Kani hield het dolk tegen haar buik aan, ze zou het puntje moeten voelen.

Emily schrok even toen ze het mes van Kani in haar buik voelde, waardoor ze de hamer uit haar hand liet vallen, dat op Kani's teen terecht kwam. (Sorry dat moest ff xD)
Snel greep ze naar het slagersmes dat ze achterin haar corset had gestoken en zette dat tegen de keel van Kani.
"Als jij dat mes uit mijn buik haalt laat ik je pas los.." Siste ze in zijn oor, en voelde het koude staal van zijn mes tegen haar buik.
"En die vijtig man konden maar door een deur, ik heb wel wat tactieken geleerd hoor, zoek een knelpunt, dan kun je met kleine aantallen een heel leger aan. En die deur is een goed knelpunt, vind je niet?" Zei ze duidelijk geamuseerd.

Kani sloot zijn ogen en drukte zijn kaken op elkaar, zijn teen deed overduidelijk pijn.
Kort daarna voelde hij het koude staal van het slagers mes tegen zijn keel drukken.
''Als je dat doet meisje, zullen wij niet de enigste zijn die sterven.'' Zei Kani nu overduidelijk weer boos, hij wist dat als hij zou sterven, de rest haar familie zou opjagen.
''En over die vijftig man, ze waren de toortsen aan het klaarmaken dus dat knelpunt van je hadden ze gewoon in de fik gezet en gewacht tot je levend zou verbranden, misschien had ik ze dan toch door moeten laten gaan.'' Zei Kani.
Hij drukte het mes dichter tegen haar buik aan, als hij het mes nu door zou drukken zouden er organen beschadigt kunnen raken door de lengte van het mes.
Kani had zijn ogen alweer geopend en hij haalde alweer rustig adem, hij berekende zijn kansen en hij vroeg zichzelf af waar ''Ami'' naartoe vertrokken was.

Emily drukte het mes dichter tegen Kani zijn keel aan.
"Wat boeit mijn familie mij? Ze zitten alleen maar tegen mij te zeuren dat ik niks goed doe." Zei ze geirriteerd en rolde met haar ogen.
"En dat schchthuis heeft een aantal geheimen die ik ken, dus wees maar niet bang dat ik daar zou omkomen hoor." Zei ze.
"Maar een vraagje, waarom zaten jullie de boel te slopen daar?" Vroeg ze en liet het mes wat losser tegen zijn keel aan rusten zodat hij vrijer kon ademen en spreken.

''Omdat jij verrot vlees verkocht!'' Zei Kani zwaar geirriteerd.
Kani was het duidelijk zat dat dat meisje het mes zo dicht bij hem hield, desnoods zou hij verwondingen oplopen om hier uittekomen, hij berekende gauw zijn kansen.
''Ik kwam ook maar aanzetten toen ik gebonk en geschreeuw hoorde!'' Zei Kani duidelijk kwaad, hij begon zichzelf op te winden en als dat zou gebeuren zou hij niet meer rationeel na kunnen denken.
''Verwijder dat mes NU!'' Zei hij furieus.

"Verrot vlees? En daarom gaan ze maar als een stel geten de deur inrammen? Wat een idioten.." Zei ze.
Emily voelde het mes van Kani haar huid in gaan en klemde de arm van hem nog wat steviger achter zijn rug.
"Als jij dat mes uit mijn buik haalt graag." Zei ze met haar tanden op elkaar van pijn en woede.
Ze merkte dat Kani kwaad werd en had het gevoel dat hij nu de waarheid wel vertelde, en ineens viel het mes uit haar handen.
Ze viel voorover tegen Kani aan en zakte langzaam op de grond, doordat ze voorover viel gleed het mes dat hij vasthield dieper in haar huid.
Toen ze op de grond lag kon je zien dat er een klein straaltje bloed uit haar nek kwam, en boven haar flapperde Ami met zijn vleugels.
De havik had een paar tellen terug in haar nek gebeten en een zenuw geraakt zodat ze bewusteloos raakte.

Kani wilde zijn mond open doen om te reageren maar hij voelde haar al in elkaar zakken, hij trok het mes onmiddelijk weg en draaide zichzelf om, zijn blik keek gauw naar ''Ami'' en hij grinnikte.
''Altijd op tijd hé.'' Zei hij terwijl hij zijn dolk terug in het schede liet glijden.
''En wat doen we nu met haar...'' Zei hij.
Kani bukte en hield zijn hand tegen haar nek wond om het bloeden enigzins te stelpen, hij keek rond en zag niets bruikbaars behalve het afscheuren van een stuk van zijn mantel, dit deed hij en bond het stuk stof rondom haar nek wond om het bloeden te stelpen.
''En ja hoor... mevrouw moest weer is tegen het mes aanvallen.'' Zei hij lichtelijk geirriteerd, hij scheurde weer een stuk af en bond deze om haar middel heen, dit zou het bloed voor nu stelpen maar ze zou aandacht nodig hebben van een dokter.
''En nu moet ik dit wicht zeker ook nog op gaan tillen en weg gaan brengen.'' Zuchte hij.
Hij tilde haar op en liep het steegje uit, hij wist zo 1 2 3 niet waar hij haar het beste naartoe kon brengen dus hij liep naar het slachthuis toe, hij zag een lege tafel en legde haar daar op.
De slager kwam weer tevoorschijn en zei: ''Wat heb je met haar gedaan?!''
''Niets.'' Zei Kani en hij vertrok weer uit de deur, om daarna te verdwijnen in een steegje.